Na początku sierpnia obchodziliśmy Międzynarodowy Dzień Alopecji (03.08). Jest to dobra okazja do tego, aby poruszyć temat łysienia plackowatego. Alopecja to choroba autoimmunologiczna, dotykająca mężczyzn, kobiet i dzieci. Jej leczenie jest trudne, ale zwykle przynosi widoczne efekty. Niestety jest to niezwykle wstydliwy problem dla tych, którzy cierpią na łysienie. W Polsce takim osobom wsparcia udziela Polskie Stowarzyszenie Alopecji, które dostarcza cennych informacji o pomocy psychologicznej, perukach czy makijażu permanentnym. Dowiedz się, które metody leczenia stosuje się w leczeniu łysienia plackowatego.
Alopecja – utrata włosów
Jak już wspomnieliśmy, Alopecja to choroba autoimmunologiczna, która objawia się utratą włosów (częściową lub całkowitą). Dzielimy ją na dwie postacie:
- Rozproszoną – w tym przypadku włosy wypadają równomiernie. Do tej grupy zalicza się łysienie androgenowe,
- Ogniskową – charakteryzuje się wypadaniem włosów w skupiskach, nierównomiernie. Pod tą postacią kryje się łysienie plackowate.
Łysienie plackowate – rodzaje
Tytułem wstępu zaczniemy od przedstawienia rodzajów łysienia plackowatego. Dzielimy je na łysienie plackowate:
- zwykłe – charakteryzuje się obecnością owalnych ognisk wyłysienia,
- całkowite – całkowita utrata włosów na skórze głowy (włosy na twarzy zostają zachowane),
- uogólnione – dochodzi do całkowitej utraty włosów na skórze głowy (także brwi i rzęs) oraz na całym ciele.
Łysienie plackowate – przyczyny
Aby poznać przyczyny łysienia plackowatego, należy przyjrzeć się najważniejszym czynnikom, mającym wpływ na patologiczną utratę włosów.
- czynniki autoimmunologiczne – zauważono, że łysieniu plackowatemu często towarzyszą inne choroby z autoagresji – autoimmunologiczne choroby tarczycy, reumatoidalne zapalenie stawów, bielactwo, toczeń rumiany, liszaj płaski,
- czynniki genetyczne – ocenia się, że ok. 20% pacjentów choruje na łysienie plackowate, za sprawą genetycznego obciążenia[1]. Niestety nie wiadomo, w jaki sposób choroba jest dziedziczona,
- czynniki immunologiczne – za utratę włosów odpowiedzialna może być reakcja immunologiczna organizmu. Stan zapalny wokół mieszka włosowego prowadzi do obkurczenia, miniaturyzacji i w konsekwencji do wypadania włosów,
- czynniki psychosomatyczne – długotrwały stres lub traumatyczne przeżycia mogą być przyczyną łysienia. Istnieją doniesienia o nagłych przypadkach utraty włosów, na skutek odczucia silnych emocji[2].
Łysienie plackowate – objawy
Pierwsze objawy łysienia plackowatego mogą się pojawić u dzieci i młodych dorosłych. Dochodzi do nagłej utraty włosów na skórze, nie jest ona równomierna, tylko ogniskowa. Wspomniane ogniska mogą być pojedyncze lub mnogie, a ponadto mogą mieć różne średnice (nawet do 10 cm). W niektórych przypadkach można zaobserwować utratę włosów również na innych partiach ciała. Łysieniu zwykle nie towarzyszą inne objawy – sporadycznie może pojawić się zaczerwienie bądź świąd.
Łysieniu plackowatemu mogą towarzyszyć również zmiany na płytkach paznokci. Osoby cierpiące na patologiczną utratę włosów, mogą doświadczyć wgłębienia, odbarwień czy pęknięć płytki paznokcia.
Łysienie plackowate — leczenie
Istotne jest, aby rozpocząć leczenie łysienia plackowatego jak najszybciej. Szybka reakcja na pierwsze objawy może zwiększyć szanse na odrost włosów i zmniejszyć ryzyko nawrotów.
Do miejscowego leczenia stosuje się glikokortykosteroidy. Podaje się je podskórnie lub miejscowo w postaci kremu, żelu, maści, pianki. Inną metodą wykorzystywaną przy leczeniu, jest także fotochemioterapia (PUVA) oraz wąskopasmowa terapia UVB.
Zadowalające efekty daje również miejscowe podawanie alergenu (w niewielkim stężeniu) na skórę pacjenta. W tej terapii stosuje się difenylocyklopropen, który wywołuje reakcję alergiczną w kontakcie ze skórą głowy. Dzięki temu kieruje się odpowiedź immunologiczną organizmu na wywołany stan zapalny skóry.
Oprócz tego w leczeniu można zastosować również:
- mezoterapię – zbiegi polegające, na podaniu podskórnym lub śródskórnym koktajli odżywczych,
- kriomasaż – zabieg, mający na celu pobudzenie mieszków włosowych. Polega na podaniu podtlenku azotu, dzięki czemu tkanki ulegają ochłodzeniu,
- karboksyterapię – w tym zabiegu podaje się dwutlenek węgla (śródskórnie lub podskórnie), w konsekwencji czego naczynka rozszerzają się i powstają nowe.
Żadna z proponowanych metod leczenia, nie została uznana za w pełni skuteczną. Jest to spowodowane tym, że nie poznano do końca przyczyn łysienia plackowatego.
Podsumowanie
Alopecja to problem, który może dotknąć każdego – mężczyzn, kobiet czy dzieci. Łysienie plackowate jest łatwe do zdiagnozowania, ponieważ wykazuje charakterystyczne objawy. Niestety chorobie towarzyszy spory dyskomfort psychiczny. Wiele osób dotkniętych tą chorobą, przeżywa ogromny stres z powodu zmian zachodzących w wyglądzie. Dni takie jak Międzynarodowy Dzień Alopecji zwiększa świadomość społeczeństwa na temat łysienia. Jeżeli widzisz u siebie pierwsze objawy, to nie czekaj, skontaktuj się z lekarzem, chociażby za pomocą telekonsultacji.
Źródła:
Ewa Joss-Wichman, Grażyna Broniarczyk-Dyła, Współczesne poglądy na etiopatogenezę łysienia plackowatego. Postępy Dermatologii i Alergologii XXII; 2005/4
https://eptaderm.pl/alopecja-czyli-od-lysienia-do-calkowitej-utraty-wlosow
https://www.vichy.pl/artykul/lysienie-plackowate-%E2%80%93-co-to-jest/a84447.aspx
https://www.biomag-magnetoterapia.pl/lysienie-wypadanie-wlosow
[1] Ewa Joss-Wichman, Grażyna Broniarczyk-Dyła, Współczesne poglądy na etiopatogenezę łysienia plackowatego. Postępy Dermatologii i Alergologii XXII; 2005/4
[2] Ewa Joss-Wichman, Grażyna Broniarczyk-Dyła, Współczesne poglądy na etiopatogenezę łysienia plackowatego. Postępy Dermatologii i Alergologii XXII; 2005/4.
